ความเห็นจากคุณพัชร เรื่องดรามาการตัดราคาในแวดวงนักดนตรีครับ
วงดนตรี กับอีแย้มครับ (ภาพประกอบไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องแต่อย่างใด)
เรามักจะมีดรามาทะเลาะกันเรื่องนักดนตรี,ช่างกล้อง ตัดราคากัน วันนี้ผมนั่งรถตู้ไปตจว.เลยได้คุยกับพี่รถตู้ เนื่องจากผมไม่เคยเจอคนในวงการรถตู้ตัดราคากันเท่าไหร่ เวลาไป ตจว.ก็อยู่แถวๆ 1800-2000 มาตลอดเลยครับ
พอคุยก็ได้ความว่า ปกติรถตู้ถ้าหน้า High Season งานจะเยอะมากรถจะไม่พออยู่แล้ว คือมันไม่มีประโยชน์ที่จะตัดราคากันเพราะมีงานตลอด และรถตู้ปกติจะอยู่กันเป็นทีมใหญ่ เขาจะส่งต่องานกันเป็นเรื่องปกติ (ที่ผ่านมา เวลาผมเรียกรถตู้ โอกาสที่คนขับที่ที่รับสายจะมาเองนี่มีน้อยมาก ส่งเพื่อนมาทั้งนั้น) ดังนั้นหากใครตัดราคาจะไม่มีคนส่งงานให้ จึงมีความเสี่ยงขาดรายได้ในระยะยาวมากกว่า
ส่วนช่วง low season คนตัดราคาก็มีบ้าง แต่ก็ตัดกันไม่โหดมาก คือบางคันเหลือต่ำสุดก็ 1600-1700 ซึ่งส่วนใหญ่เป็นรถที่มีงานประจำอยู่แล้วออกมารับงานช่วงสั้นๆที่ว่าง เช่นรถตู้โรงเรียนในช่วงปิดเทอม
จึงได้ปัจจัยเกี่ยวกับการตัดราคาว่า
- วงการนักดนตรีและครีเอทีฟ ไม่ได้อยู่กันเป็นคลัสเตอร์ ต่างคนต่างอยู่จึงไม่มีผลประโยชน์ร่วมกัน ไม่มี drive ให้เกิด business ethics (จริยธรรมทางธุรกิจ) จะเรียกร้องคนอื่นให้คิดเหมือนตนเองก็เปล่าประโยชน์
- ตัววงการเองมีปัญหาในเชิงการให้ Value ทั้งคนจ้างและคนถูกจ้าง เพราะเป็นเรื่องรสนิยม คนมองต่างกัน บางร้านบอกขอมือกีต้าร์วงเหล้าก็พอแล้ว
- ตัว Business อาจมีปัญหาเศรษฐกิจโดยรวม คนจ้างมีรายได้ต่ำลงและคนถูกจ้างระดับเดียวกันล้นตลาด
บังเอิญผมไม่เคยเชื่อว่าสังคมยุคนี้จะอยู่ๆมีจริยธรรม (ethics) ขึ้นมาได้ถ้าไม่มีเศรษฐศาสตร์นำ ดังนั้นวิธีแก้คือ ถ้า business ร้านเหล้าหรือร้านอาหารมีปัญหา นักดนตรีก็ต้องลงทุนบางอย่างเช่นพัฒนาความสามารถที่เหมาะกับตลาดอื่น เช่นตลาดแจ๊ส, ตลาดมือ back-up (ไม่เคยเห็นมีตัดราคาเลย) หรือพัฒนา branding ตนเองขึ้นมาแทน และเมื่อมีฝีมือก็จะมี Connection โดยปริยายครับ
ข้อสำคัญคืออย่ายึดติดกับวง แต่ยึดกลุ่มที่ช่วยกัน contribute ช่วยกันหางานและส่งให้กัน,ชวนกันมาเล่นแทน (สร้าง cluster คนที่มี potential นั่นเอง)
